Fotoclub Dongen

In het weekend van 15 en 16 maart 2025 bezocht een delegatie van ons team de foto-expositie van Fotoclub Dongen in ‘De Geubel’ te ’s-Gravenmoer. De fotoclub is een vereniging met ongeveer 30 leden en werd opgericht in 1974.

De expositie heeft geen overkoepelend thema en de werken zijn niet voorzien van titels. Wij vinden dit jammer, omdat (in veel gevallen) een titel een extra dimensie kan toevoegen aan de geëxposeerde werken.

Wat ons opvalt, is dat hedendaagse fotografen steeds vaker bestaande beelden bewerken met technieken als Photoshop en AI. Een creatieve keuze, die zorgt voor een verschuiving van pure, onbewerkte fotografie naar bewerkingen en digitale technieken. Een voorbeeld hiervan is het werk van Maja Becker. Zij experimenteert met een stijl die geïnspireerd is op de bewerkingsmethoden van fotograaf Josh Adamski. Maja presenteert diverse variaties, waarbij opvalt dat haar effect steeds succesvoller wordt. Waar het onderwerp in een van haar eerste beelden nog iets te bleek lijkt, slaagt ze er in een latere versie beter in om de kijker vast te houden. De originele foto toont mensen wandelend langs de branding, waarop zij later lagen met haar hond, vogels en bewegingsonscherpte heeft toegevoegd. Haar werk roept associaties op met getekende illustraties in kinderboeken, waar de dromerige sfeer een belangrijk element vormt.

Links zie je de foto waarmee gestart is, rechts zijn de mensen vervangen door de hond en is er een aanvang gemaakt met de Adamski techniek.

Een ander opvallend werk komt van Marion de Ruyter. Haar foto van een bloem in een vaasje heeft een subtiele Japanse uitstraling, vergelijkbaar met de esthetiek van een sumi-e penseeltekening. De opbouw van haar werk is fascinerend: de basis bestaat uit een stuk behang, waarin een kraslijn met inkt is aangezet en vervolgens is gescheurd. Dit is op een raam geplakt, waardoor het licht van achteren een rol speelt. Kleine gaatjes fungeren als bloemharten. Het vaasje is zodanig voor de scheur gezet zodat het lijkt alsof er een takje in zit. Dit resulteert in een gelaagd beeld waarin fysieke materialen en digitale bewerking naadloos samenkomen. We waarderen Marions combinatie van digitale technieken en tastbaar handwerk, evenals haar slimme gebruik van natuurlijk licht.

Linker foto de door Marion gebruikte materialen, rechter foto het resultaat.

Marions drieluik laat opnieuw zien hoe zij alledaagse onderwerpen omzet in samenhangende visuele vertellingen. Dit werk heeft een poëtische, bijna muzikale uitstraling. Drijvende blaadjes op water worden van boven aangelicht met LED verlichting, wat zorgt voor een dromerige en verstilde compositie.

De opstelling die uiteindelijk resulteerde in een prachtig drieluik.

Ad Both toont een portret van een staande jongen leunend tegen een boom – een hedendaagse jongere, herkenbaar als deel van generatie Z. De hoofddoek die hij draagt roept associaties op met culturele en politieke betrokkenheid. De jongen kijkt recht in de camera zonder dat dit ten koste gaat van de spontaniteit van de foto. In die zin is het een krachtig ‘right moment’. De cirkelvorm van het vloerwerk en de boom versterken de positionering van de jongen. De dieptewerking wordt extra benadrukt door de onscherpe achtergrond, waarvan wij de vlakverdeling en kleurcompositie zeer waarderen.
(helaas kunnen we u de foto niet tonen)

Marian Schrijver presenteert werken met geometrische figuren in monochrome tinten, waarin schaduw en lijnenspel de hoofdrol spelen. Door de foto’s te plaatsen in een lijst met een verdiepende rand, speelt ze met dimensies en perspectief. Zo creëert ze een gelaagd kunstwerk dat doet denken aan het werk van de Nederlandse kunstenaar Jan Schoonhoven, die eveneens experimenteerde met diagonale en geometrische vormen.

Ingetogen vonden we het werk van Henk van Roode. Zijn kleurtonen en nuances spreken tot de verbeelding. Zonder exact te benoemen wat we zien, roept het werk een emotie op die balanceert tussen verstilling en beklemming. We raden Henk aan om de spiegeling linksboven iets te verzachten.

Jules Bloemsaat lijkt een duidelijke voorliefde te hebben voor portretten. Eén van zijn panelen toont zes vierkante foto’s, allemaal gemaakt op een station, vermoedelijk op dezelfde locatie. Door de foto’s in deze opstelling te presenteren, wordt direct zichtbaar hoe de zwart-witweergave per foto verschilt – de nuances in toning en contrast zijn (als print) afwijkend van elkaar. De twee horizontale foto’s van de dames linksboven en middenboven vallen op. Deze beelden roepen een tijdloos gevoel op; ze hadden net zo goed 75 jaar geleden genomen kunnen zijn. Ook de foto middenonder, met het cijfer ‘twee’, is een krachtig beeld. We adviseren Jules om deze drie beelden als drieluik opnieuw te presenteren voorzien van een gelijkmatige toning en contrast.

Ook een ander portret van Jules viel ons op: een knap gekaderde foto met diverse visuele elementen die de blik leiden naar het gezicht van de geportretteerde. De combinatie van spiegelingen, lijnen en subtiel kleurgebruik maakt dit tot een sterk beeld. Ook hier vinden we de vierkante uitsnede een goede keuze.

Tot slot hadden we willen afsluiten met een beeld dat voor ons symbool staat voor wat we eerder benoemden: een ‘authentieke’ foto waarin de fotograaf laat zien dat rauwe, soms vergane objecten kunnen leiden tot verfijnde en gelaagde fotografie. Zonder uitgebreide bewerking (er is korrel toegevoegd)  laat auteur Koos Schenk zien dat pure observatie en compositie nog altijd een krachtig middel zijn binnen de fotografie.
(helaas kunnen we u deze foto niet tonen).