Fotoclub Raamsdonksveer
Op 12 oktober 2025 bracht het FotoMuseumTilburg een bezoek aan de foto-expositie van Fotoclub Raamsdonkveer in de Lambertuskerk te Raamsdonk. In deze recensie zijn de meest in het oog springende werken opgenomen. De curatoren geven daarbij niet alleen een beschrijving van de foto’s, maar voegen ook steeds een tip en een top toe. Zo wordt waardering voor de getoonde beelden gekoppeld aan constructieve feedback, ter ondersteuning van de verdere professionalisering van de (amateur)fotografie binnen de club.
De foto van André Kijkuit met jonge spinnen intrigeert meteen door de felgele en zwarte patronen die bijna abstract aandoen. Pas na een moment van kijken herken je de spinnen, en juist dat spel van vervreemding maakt het beeld spannend. De herhaling van vormen houdt de blik gevangen, terwijl de haartjes en webdraden een tastbare intimiteit toevoegen. Doordat het beeld zo levendig en chaotisch is, ontstaat er een spanning tussen fascinatie en lichte afkeer. Een scherper focuspunt had deze gelaagdheid nog krachtiger kunnen maken, zonder de levendigheid te verliezen.
De reeks zwart-witlandschappen van Richard Gladdines werkt als een fluistering: zachte onscherpte en korrel geven de beelden iets ongrijpbaars, alsof je door herinneringen dwaalt. Water, bomen en leegte keren steeds terug, waardoor een ritme van verdwijnen en opnieuw zoeken ontstaat. Het poëtische karakter is sterk en roept weemoed op, maar tegelijk kan de afwezigheid van duidelijke ankerpunten ook tot vervreemding leiden. Voor sommigen maakt die vaagheid de serie juist intrigerend, voor anderen wellicht te onbestemd — en precies in die dubbelheid schuilt een subtiele kracht.
De twee vogelportretten van Ton van Veen tonen mooi de spanning tussen kwetsbaarheid en ruwe waardigheid. Het jonge vogeltje straalt levensenergie uit, het volwassen dier heeft met zijn kale huid en felle kleuren een bijna dramatische aanwezigheid. De emotionele lading is intens door scherpte en detaillering, al maakt de overgang naar de bredere serie van vier foto’s een wat abrupte indruk. Toch vertellen de twee beelden samen overtuigend een verhaal van groei en overleving, waarin onschuld en volwassen ernst elkaar in balans houden.
In de kleurrijke straatbeelden van Henrie de Gussem ontmoeten we twee gezichten van de Cubaanse stad. De lege kasseienstraat met pastelgevels en enkele bewoners ademt rust en ruimte, terwijl de tweede foto explodeert in scooters, auto’s en een wirwar van kabels. De kleuren zijn levendig en ongekunsteld, waardoor de beelden authenticiteit behouden. Soms verdwaalt de blik in de overvloed, maar dat draagt ook bij aan de ervaring van chaos en levendigheid. Juist de tegenstelling tussen stilte en drukte maakt de serie boeiend, al zou een selectiever kadreren de kracht nog verder kunnen vergroten.
De nachtfoto’s van Jacqueline Houben spelen mooi met de gelaagdheid van nachtlicht. De straat met slingers van lampjes op glimmende kinderkopjes roept warmte en intimiteit op, terwijl de molen monumentaal oprijst en zich schilderachtig spiegelt in het water. De technische beheersing van licht is overtuigend en beide beelden zijn visueel sterk, maar soms voelt de esthetiek iets te verzorgd. Een onverwachter, rauwer moment in de nacht had de spanning verhoogd. Tegelijkertijd is juist het contrast tussen intiem en iconisch een van de grootste kwaliteiten van dit tweeluik.
De foto van Henk Siemons – ook gebruikt voor de expositiefolder – van drie generaties handen is een krachtig en universeel symbool. De rimpelige huid, de volwassen hand en het kinderhandje vertellen samen een tijdloos verhaal van verbondenheid en zorg. Het zwart-wit benadrukt de structuren en versterkt de emotionele impact. De bewerking is intens en geeft het beeld een bijna plastische indruk, vooral vergeleken met de originelere, zachtere variant in de kettingfoto van de club. Toch straalt de foto ondanks die overdaad een geborgenheid en zeggingskracht uit die diep raakt.
Wat ons bij het rondgaan door de tentoonstelling opviel, is dat veel werk duidelijk uit clubopdrachten leek voort te komen (?). Dat biedt een mooie inkijk in de gezamenlijke oefening, maar zorgde er ook voor dat we soms minder variatie zagen dan gewenst. Een zorgvuldiger eindredactie van het geëxposeerde werk kan hierin verbetering brengen. Daarnaast viel het ons op dat de individuele series in sommige gevallen aan kracht zouden winnen door een hechtere onderlinge samenhang. Met meer aandacht voor deze punten kan de kwaliteit van de presentatie in de toekomst nog verder groeien.