Tilburg door de lens van een koekje

Je komt op internet werkelijk álles tegen op het gebied van fotografie – van onzinnige snufjes tot hebbedingetjes waar je hart net iets sneller van gaat kloppen. Meestal weet ik me wel in te houden. Maar… ik ben gek op koekjes. En dan heb je mijn zwakke plek te pakken.

Want stel je voor: een koekje én een lens in één. Precies, een lens in de vorm van een Oreo. Tja, daar kan ik dus geen nee tegen zeggen. Dus hup, besteld. ‘Zonder verzendkosten’, volgens de website – al vermoedde ik dat die gewoon netjes waren verwerkt in de prijs. Waar het pakketje precies vandaan kwam was niet helemaal duidelijk, maar dankzij track & trace kwam ik erachter dat het charmante stukje plastic vanuit China onderweg was. Op dat moment begon de twijfel toe te slaan: had ik me nou laten verleiden tot het bestellen van een Chinees ongelukskoekje?

Na de bestelling kreeg ik een link toegestuurd met 50 gratis presets voor Lightroom of RAW. Het idee achter dit lensje is simpel: het simuleert analoge fotografie op je digitale camera, in de kwaliteit van de ouderwetse wegwerpcamera’s. Pure nostalgie. Zodra je de foto’s ziet, word je spontaan teruggeflitst naar de jaren ’80 – inclusief korrel, vage kleuren en een flinke dosis retro-charme.

Het lensje is piepklein, dus een week later plofte het al op mijn deurmat. Uitgepakt, meteen op mijn camerabody geklikt (het voelt een beetje alsof je een bodydop erop zet), en vol verwachting de ontspanknop ingedrukt… Niks. Geen klik. Geen foto. Paniek?

Niet nodig. Na wat gepruts kwam ik erachter dat er natuurlijk geen elektronica in dat plastic schijfje zit. Mijn camera moest simpelweg ingesteld worden op ‘fotograferen zonder lens’. En ja hoor – dáár was hij: mijn eerste foto met het Oreo-lensje, van mijn eigen huiskamer. Eerlijk? Het resultaat was vaag, licht gevignetteerd en… eigenlijk best leuk.

En toen was het tijd om er echt mee op pad te gaan. Wat voelde mijn camera ineens heerlijk licht en luchtig zonder die zware lens erop! Ik besloot een paar uurtjes shoppen in het centrum van Tilburg te combineren met wat fotografie. Terwijl ik tussen de kledingrekken snuffelde, bungelde mijn ‘retro setje’ nonchalant om mijn nek. Oké, in de paskamer moest hij even af, maar verder hoorde hij er helemaal bij. Op straat maakte ik af en toe een foto — bijna ongemerkt, want zonder opvallende lens keek niemand vreemd op. En zo had het winkelend publiek niet echt door dat ik hen decennia terugwierp in de tijd via een digitale sensor.

Thuis heb ik de foto’s nog wat bewerkt met behulp van de bijgeleverde presets en zie hieronder het resultaat.