Boys won’t be boys
Of ik dit verwacht had?
‘Of ik dit verwacht had?’, werd me gevraagd, na afloop van de voorstelling “Boys won’t be boys’ onder artistieke leiding van Rikkert van Huisstede. En eerlijk gezegd; Neen, niet helemaal. Bij een dergelijke titel verwachtte ik een verkenning van de mannelijkheid, waarbij vooroordelen consequent zouden worden afgebroken met de bekende diverse multimediale elementen die daarbij horen.
Maar wat ik zag – en gelukkig maar – waren persoonlijke verhalen van kwetsbaarheid en trots. Verhalen van jongens en mannen over diversiteit en inclusie vol zelfexpressie.
Wat ik voelde was gemeenschapsvorming en samenwerking waar ik even deel van uit mocht maken.
Zo maakte de monoloog ‘Ik draag een Jas’ duidelijk dat de keuze voor een kledingstuk verder gaat dan een modieuze uiting, maar ook een statement kan zijn van identiteit – zelfs van strijd. Om herkenning en erkenning. Renee, die transformeerde tot René, ontblootte zijn bovenlijf als teken van kwetsbaarheid. Naaktheid als vorm dus. Een bewust gekozen instrument om kwetsbaar te kunnen zijn. Ties, of Matthijs, performde als de zonnekoning inclusief een gouden kroontje als metafoor voor zijn onontdekte potentie en toekomstige grootheid. FMT waande zich even, met zijn theatrale Franstalige openingsnummer ‘Solitude’ temidden van het Eurovisie Songfestival.
In de portret of modelfotografie komen we voorgaande thema’s ook tegen; maar hoe leg jij die vast en met behulp waarvan? De goede foto is vaker het gevolg van echt contact tussen model en fotograaf dan ‘het model op zijn of haar gemak laten voelen’. Alles draait om het raken van de ware ik, in aanwezigheid van de ander, niet om de ander. Onderzoek het werk eens van fotografen als Rineke Dijkstra, wier portretten vaak mensen in overgangsfases tonen van het leven. Ze heeft een gevoel voor de kwetsbaarheid van identiteit en hoe deze kan worden uitgedrukt via lichaamstaal en kleding. Of kijk eens naar Shirin Neshat, die vaak identiteit, cultuur en politiek verkent. Haar werk is relevant omdat het de complexiteit van identiteit en zelfexpressie onderzoekt.
Maar bovenal; vraag je eens af wat jij in modelfotografie wilt vastleggen; de man of de vrouw, of de mens? En als het om gender gaat; wat is dat dan?
Boys won’t be boys geeft geen antwoorden of oplossingen, maar biedt een vrije ruimte tot onderzoek; naar wat mag zijn omdat het er, ondanks de ander – of dankzij – altijd al was. Dat mogen en kunnen vastleggen vereist in fotografie een kwetsbaarheid, van model én fotograaf. Boys won’t be boys helpt, als concept, te verkennen hoe je dat kunt doen.
De foto boven dit artikel is van fotograaf Bas de Brouwer