Creativision in De Verdieping
De dagen rondom Pasen brengen bij FotoMuseumTilburg een aangename drukte met zich mee. Terwijl de buitenwereld zich wentelt in voorjaar en vrije dagen, beweegt binnen ons netwerk de fotografie volop. Meerdere exposities vragen onze aandacht en wij reizen, kijken, spreken en noteren. Zo ook op zondag 13 april, toen we een bezoek brachten aan de expositie van Creativision, opnieuw te gast in De Verdieping in Moergestel.
Creativision presenteerde een gevarieerde selectie werken zonder overkoepelend thema. Niet toevallig: de groep, die zichzelf treffend ‘huiskamergroep’ noemt, komt maandelijks samen bij een van de acht leden thuis. Daar wordt nieuw werk ingebracht, besproken en uitgewisseld – een vertrouwd en informeel proces dat zichtbaar zijn sporen nalaat in de tentoonstelling: persoonlijk, intiem, open.
Hieronder delen we een aantal werken die ons als team opvielen. Dit betekent nadrukkelijk geen waardeoordeel over het werk dat hier niet genoemd wordt, maar is enkel een weergave van een algemene indruk zoals die zich spiegelde in het werk van enkelen.
Jeanne Figdor opent onze wandeling met twee beelden waarin het microscopisch grote en het reusachtig kleine elkaar lijken te raken. Haar macro-opnamen van insecten zijn zodanig bewerkt dat ze losgezongen raken van hun herkenbaarheid. Wat resteert, is een wereld van abstractie: insecten als zwevende acrobaten, balancerend op draden van zilverlicht, gevangen in een web dat evenzeer lijkt te dragen als te vallen. De fragiele schoonheid van de val, opgeschort.
Henri de Boer weet zich thuis in de taal van architectuurfotografie. Zijn beelden brengen complexe gebouwen terug tot een bijna verstilde eenvoud. Dankzij originele standpunten, verfijnd lichtgebruik en zorgvuldige composities spreekt zijn werk de taal van ‘less is more’. Niet alleen afzonderlijk, maar ook als reeks overtuigt zijn werk: esthetisch en intelligent.
Arjan van Die verrast met zijn kleine werk *Zichtbaar Onzichtbaar*. De grijstonen zijn zó licht dat ze ons dichterbij lokken, als een geheim in fluistertoon. Het portret zelf lijkt zich deels te verschuilen, maar des te sterker is de indruk die het nalaat. Een verstilde intensiteit, als een aanwezigheid die zich slechts gedeeltelijk toont – wat niet zichtbaar is, krijgt des te meer gewicht. Het resultaat is een mysterieuze helderheid, een duister zonder zwaarte.
Diny Aerts maakt diepe indruk met twee werken waarin zij zichzelf toont – of liever: haar afwezigheid zichtbaar maakt. In beelden die emoties van paniek en terugtrekking oproepen, wordt de kijker niet verwelkomd, maar buitengesloten. De hand die zich naar voren beweegt, is geen uitnodiging, maar een grens. Met eenvoudige middelen – een raam, een laken, huishoudfolie, een straal melk – weet Aerts een krachtig, persoonlijk verhaal te vertellen in slechts enkele beelden. Rauw, integer en trefzeker.
Gerard van Dijk toont in zijn serie *Bastei 1 2 3* figuren die – van onder gefotografeerd – anonieme gestalten zijn geworden. Het lijkt alsof ze een uitweg zoeken uit een gekooide omgeving. De verwijzing naar het Nijmeegse museum Bastei lijkt vermoedelijk, maar de bewerking maakt van de werkelijkheid een vervreemdende vertelling. Let ook op de gekozen beeldformaten, die binnen de reeks onderling een dynamiek veroorzaken.
Frans van Groeninge viel op door zijn serie foto’s van een publieke sanitaire ruimte, waar kleurgebruik door kunstenaars nadrukkelijk is aangebracht. Groeninge blijft in zijn beelden op ooghoogte, kiest voor een registratieve benadering en laat zo de ruimte zelf spreken. De opeenvolging van beelden leest als een inleiding, middenstuk en slot – als een korte wandeling door een zorgvuldig waargenomen werkelijkheid.
Ouillie de Kort toont een divers palet aan beelden, waaruit we één werk uitlichten dat associaties oproept met De Schreeuw van Edvard Munch. Maar waar Munch’s werk de innerlijke spanning in kleur en vorm suggereert, laat de Kort ons die spanning frontaal aankijken.
We sluiten af met twee iconische beelden van Marjan Bogers. De beelden verschillen totaal in expressie, maar tonen beide de kracht van een fotograaf die het model weet te laten spreken zonder filter, zonder hand voor de mond. Een ontwapenende directheid, waarin ruimte is voor kwetsbaarheid én kracht. Voor meer werk van Bogers verwijzen we graag naar de presentatie elders in dit museum.
Deze editie van Creativision laat ons opnieuw zien hoe persoonlijk en veelzijdig fotografisch werk kan zijn wanneer het in kleine kring ontstaat en in gedeelde openheid naar buiten wordt gebracht. We kijken uit naar hun volgende samenkomst – en alles wat daaruit mag ontstaan.